دیگر نه برای من نه برای تو شاعری کردن افاقه نمی­کند

دیگر نه تو ساعت­ها زیر پنجره­ی خانمان سیگار دود می­کنی نه من با زنگ یک تلفن قلبم از جا در­می­رود

دیگر مدت­هاست از پیچ­های تند آن جاده­های سبز گذشته­ایم و هیچکدام حواسمان نیست

دیگر نه من آنم   نه تو آن

دیگر نه من نبضم سر به آسمان می­گذارد با یک سلام  نه تو بغضت می­گیرد به آخرین نگاه

دیگر من نه آن سنگدل بیابان­های خشکم  نه تو آن دلشکسته­ی جاده­های غربت

دیگر نه بازیمان می­گیرد به قلقلک­های گل ِ قالی  نه پاهامان می­جنبد به بالا رفتن از چهارچوبه­ی در

شده­ام عروس ترشیده­ی ماه آن بالا

شده­ای داماد سوخته­ی قمارمان    سر ِ یک لبخند      این پائین

شده­ام چشم ِ ماه  که مردهای نیم بلوغ مثالم زنند بهر خوش­آمد دخترکان ِ خمار ِ بازی ِ عصرگاهشان

شده­ای پیرِ قمار با آن دستهای لرزان ِ غرق ِ عرق که انتظار ریختن تاسی هم  مُحال است از آن

دیگر نه من آن فرشته­ام که یافت می­نشود در هفت گنبدِ این تنگْ آسمان

نه تو آن اسبْ­سوار دنیای قصه­های کودکانه­مان

ما که خود یک روز شاه خرابات این مسکن ِ فانی بودیم  شده­ایم دُردی­کش ِ عهد­ِ فراموش­شده­مان

شده­ام بهانه­ی نصیحت مادران ِ کور به دختران تازه به بارنشسته­شان

شده­ای اسوه­ی ناکامی

ما که قافیه­ساز شعر­های داغ این بازار بودیم  شده­ایم خرده­فروش ِ معرفت سرِ دو ­راه ِ هر نا­ کجا آبادی

ما که به هر چرخمان فصلی عوض میشد

ما که به هر دم­مان حرفی عوض می­شد

..